Gastopvang

In sep­tem­ber 2017, bij de nood­si­tua­tie in het Maxi­mi­lien­park, werd een oproep gedaan aan de bur­gers : “Vang 1, 2, 3 per­so­nen op voor 1, 2, 3 nachten.”

Vrou­wen, kin­de­ren, oude­ren en kwets­bare per­so­nen kre­gen voor­rang. Al snel werd de mobi­li­sa­tie zo groot dat ook hon­der­den jonge en min­der jonge man­nen bij gezin­nen wer­den ondergebracht.

In de loop van de maan­den evo­lueerde de gas­top­vang. Som­mi­gen wer­den peter of meter van hun gas­ten en bege­leid­den hen bij hun admi­nis­tra­tieve stap­pen. Ande­ren orga­ni­seer­den zich als relais­ge­zin­nen of boden lang­du­rige opvang. Lokale dyna­mie­ken onts­ton­den en wer­den gestruc­tu­reerd rond opvang, inza­me­lin­gen, trans­port en begeleiding.

Gas­top­vang bracht verha­len, herin­ne­rin­gen, ont­moe­tin­gen en ont­dek­kin­gen tot leven – en het verk­wik­kende gevoel om zich open te stel­len voor de ander, het onbe­kende, ter­wi­jl men waar­deert wat ons verbindt.

Van­daag heb­ben veel gezin­nen en vrou­wen met kin­de­ren helaas nog steeds geen opvan­go­plos­sing. Zij wor­den voor enkele dagen bij bur­gers thuis opgevangen.